อันเพื่อนดีมีหนึ่งถึงจะน้อย

 

"การรู้จักคนที่เรากินด้วยสำคัญกว่าอาหารที่เราจะกินเข้าไป" 

Epicurus (342 ก่อน ค.ศ. - 270 ก่อน ค.ศ.)

    เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา เพื่อนรักเพื่อนเลิฟซึ่งคบหากันมานานแวะมาเยี่ยมเยียนผมที่สุราษฎร์ธานี เพื่อนคนนี้คบหากันมาตั้งแต่สมัยมัธยมเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของผม พึ่งพาอาศัย ช่วยเหลือ แลกเปลี่ยน ถกเถียง เข้าอกเข้าใจ รู้จักนิสัยใจคอกันเป็นอย่างดี เพื่อนรักมาเยี่ยมทั้งทีผมเลยหาร้านอาหารอร่อยๆ พาเพื่อนไปชิม อย่างที่ทราบๆ กัน จังหวัดสุราษฎร์ธานีมีชื่อเสียงเรื่องหอย ก็หอยใหญ่อย่างที่รู้ๆ กัน ผมพาเพื่อนไปทานอาหารมื้อเย็นแถวกาญจนดิษฐ์ ชมบรรยากาศยามเย็น กินอาหารอร่อยๆ สนทนาพูดคุยไปเรื่อยๆ ยิ่งช่วงนี้มืดค่ำช้ากว่าปกติ บรรยากาศดี เพื่อนดีๆ เวลารื่นไหลไปอย่างช้าๆ สุขดีแท้ครับ

 

 

     ความสุขดีๆ อย่างนี้ ทำให้ผมมานั่งคิดได้ว่า เอาเข้าจริงชีวิตคนเรา ไม่ได้ต้องการเพื่อนมากมายนักหรอก โบราณเขาก็มีพูดถึงพื่อนไว้หลากหลายประเภท เช่น เพื่อนปอกลอก, เพื่อนดีแต่พูด, เพื่อนชวนฉิบหาย, เพื่อนหัวประจบ, เพื่อนอุปการะ, เพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุข, เพื่อนแนะประโยชน์, เพื่อนกินหาง่าย เพื่อนตายหาอยาก, เพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว, เพื่อนร่วมงาน ฯลฯ 

     แต่สำหรับผมนั้น ที่เรียกว่าเพื่อนแท้จริงๆ มีไม่เยอะ ยิ่งประเภทที่มาเยี่ยมผมรายนี้มีน้อยยิ่งกว่าน้อย เหมือนกลอนบทนี้ของท่านพุทธทาส