ขำ ไม่ออก

“ผมมีอาชีพเป็นครูนี่ ที่สำคัญมากส่วนหนึ่ง เพราะเชื่อในไอเดียเรื่องการศึกษาสมัยใหม่ (ซึ่งเป็นมรดกตกทอดมาจากยุค “เอ็นไล้เทนเม้นท์” ครับ ระบบและไอเดียเรื่องการศึกษาของเราปัจจุบันที่ชนชั้นกลางรักเจ้าทั้งหลายผ่านมานี่ เอามาจากฝรั่งครับ) คือ ไอเดียที่ว่า ทุกคนมีความเป็นเหตุผลในตัวเอง และสามารถที่จะพัฒนาการใช้เหตุผลได้ ให้ยอมรับความจริงของโลกที่ว่า แต่ละคนมีความเฉพาะของตัวเอง มีความคิดในการมองโลกต่างๆ ได้หลากหลายและวิธีอยู่ร่วมกันในโลกสมัยใหม่ คือการเปิดเสรีให้แต่ละคนพัฒนาเหตุผลของตัวเอง แล้วนำมาแลกเปลี่ยนกัน

บางทีก็รู้สึกหดหู่จริงๆ เหมือนกันที่ปีหนึ่งๆ รัฐไทยทุ่มงบประมาณการศึกษามหาศาล แต่ผลิตคนรักเจ้าที่สะท้อนความล้มเหลวในการใช้เหตุผล ล้มเหลวในการพัฒนาความเป็นคนที่มีจิตใจ “เปิดกว้าง” ตามหลักการของการศึกษาสมัยใหม่นี้ และหดหู่ว่า เราเป็นส่วนหนึ่งของอาชีพ (ระบบการศึกษา) ที่มันล้มเหลวอย่างมโหฬารนี้ได้ยังไง (ที่ “ขำ ไม่ออก” คือ มีหลายคน ดันมา “ตั้งคำถาม” ประเภท ผมเป็นอาจารย์ได้ยังไง...แหม คุณเอ๋ย ที่ผมกำลังทำอยู่นี้ คือ “หัวใจ” ของหลักการการศึกษาสมัยใหม่เลยครับ ที่น่าถามมากกว่า คือพวกคุณผ่านการศึกษากันมาได้ยังไงนี่? คิดเป็นแบบนกแก้วนกขุนทอง ที่ถูกป้อนให้พูดตามอะไรที่ยัดๆ ใส่สมองมาเลย ไม่รู้จักตั้งคำถามกับสิ่งที่ถูกป้อนมาเลย และไม่รู้เลยว่า ทุกสิ่งทุกอย่าง สามารถมองได้หลายๆ แบบ และคนเราคิดไม่เหมือนกันได้ (โว้ย) ครับ)”

ข้อความข้างต้นมาจาก เฟสบุ๊คของอาจารย์จากมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ท่านหนึ่ง โพสต์ไว้เมื่อวันพุธที่ 5 กุมพันธ์ 2557  

สำหรับสังคมไทยแล้ว ต่อให้ข้อความข้างต้นที่แกพูดมาจะถูกต้องทั้งหมด แต่บอกได้เลยว่า แกก็ยังผิดอยู่ดี