อาชีพอาจารย์

หลายครั้งผมมานั่งคิด นอนคิดในประเด็นที่ว่า เวลาผมพูดอะไรออกไป แล้วต้องมีการปะทะความคิดกับผู้อื่นที่สนทนาด้วย โดยอีกฝ่ายมองว่า ทัศนะของผมดูถูกความรู้เขา หรือเขารู้สึกว่าเถียงกันแล้วตัวเองเสียท่า ก็จะอ้างว่า ผมอ้างความเหนือกว่าทางความรู้มากดข่มเขาหรือเอาแต่บ้าตำรา บ้าหนังสืออะไรประมาณนี้ อันที่จริงผมไม่เคยคิดดูถูกใคร แต่หากว่าสถานการณ์ทำให้อีกฝ่ายคิดไปเช่นนั้นก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

อย่างไรก็ดี เรื่องนี้ทำให้ผมมานั่งคิดต่อว่า ก็อาชีพผมเป็นอาจารย์ ผมปวารณาตัวว่าจะเป็นผู้ที่เรียนรู้ตลอดชีวิต (To live is to learn.) จึงต้องหมั่นแสวงหาความรู้ใหม่ๆ และข้อมูลใหม่ๆ อยู่เสมอ การแลกเปลี่ยนถกเถียงก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตพอๆ กับการอ่าน การเขียน การแสดงความคิดเห็น ถกเถียงโดยอิงวิชาการความรู้ แล้วมันจะแปลกตรงไหนที่สนทนากันแล้วอีกฝ่ายซึ่งไม่ได้มีอาชีพเป็นอาจารย์ แต่เป็นคนทั่วๆ ไปที่ประกอบอาชีพอย่างอื่นจะเถียงเอาความรู้มาคัดง้างกันแล้วจะเสียท่าบ้าง

หากมีอาชีพเป็นอาจารย์ แล้วไม่มีความรู้ใดๆ มาแสดงให้เห็นว่าตัวเองมีความรู้ จะต่างอะไรกับการมีอาชีพเป็นช่างตัดผม แล้วตัดผมไม่ได้ มีอาชีพช่างซ่อมรถ แล้วซ่อมรถไม่ได้
มีอาชีพนักบิน แล้วขับเครื่องบินไม่ได้ มีอาชีพขายข้าวแกง แล้วทำข้าวแกงไม่เป็น