สำหรับคนยากจนแล้ว ร่างกายของพวกเขาเป็นเป็นโครงการ (project) ที่ต้องมีการพัฒนาในแง่ที่จำกัดมากๆ กล่าวคือ จำเป็นต้องไปพบหมอก็ต่อเมื่อเจ็บป่วยหนักๆ เท่านั้น เพราะไม่มีเงินทองจะรักษา แม้แต่การรับรู้ว่า 'ไม่สบายแล้ว' ของคนยากคนจนก็ยังแตกต่างจากพวกชนชั้นกลางและชนชั้นสูงที่ดัดจริต เช่น การเป็นสิวหรือโรคผิวหนังเล็กๆ น้อยๆ จะไม่ถูกนับโดยคนยากจนเลยว่าเป็น 'โรคที่ต้องไปหาหมอ'
ในทางตรงกันข้าม พวกคนชั้นกลาง/คนชั้นสูงมีสตางค์ มีทรัพย์ และอำนาจ (ทั้งเงินทอง/เวลา ...) ที่จะทำให้ร่างกายตัวเองเป็น 'โครงการ' ที่จะบำรุงดูแลไปได้หลายทางกว่า เช่น การชะลอความแก่ของพวกดารา การลดความอ้วน ลดพุง การทำศัลยกรรม การดัดฟัน การออกกำลังกายให้หุ่นเฟิร์ม การย้อมผมดำ การปลูกผม จะกินอาหารวันละกี่แคลอรี่ จะออกกำลังกายแบบใด ฯลฯ
เนื่องจากมีเวลา (เช่นมีเวลาเล่น FB ได้ทั้งวัน) มีทรัพย์ และอำนาจในการปรับปรุงรูปลักษณ์และลักษณะภายนอกของร่างกายที่จะปรากฎต่อสายตาคนอื่น
ของทั้งหมดนี้คือความดัดจริตของคนชั้นกลาง/คนชั้นสูงโดยแท้ น้อยนักที่คนชั้นล่างและคนยากคนจนจะทำเช่นนั้นได้
No comments:
Post a Comment