การบริหารชีวิต: อ่านมาก เขียนเท่าที่จำเป็น?

Question:
วิถีชีวิตของนักวิชาการชั้นนำของโลก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสายสังคมศาสตร์และรัฐศาสตร์ เขาบริหารชีวิตอย่างไรระหว่างการอ่านกับการเขียนผลงานวิชาการ สมมติฐานของฉันคิดว่าพวกนี้เป็นนักอ่านมากกว่า แต่สมดุลระหว่างการอ่านและการเขียนอาจไม่เท่ากัน มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับวิถีชีวิตของพวกเขาบ้างไหมเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเป็นอย่างไรบ้าง วิเคราะห์ อภิปราย ขยายความ แยกประเด็น

Answer: การบริหารชีวิตของนักวิชาการชั้นนำของโลก โดยเฉพาะในสายสังคมศาสตร์และรัฐศาสตร์ เป็นหัวข้อที่น่าสนใจ เพราะมันสะท้อนถึงวิธีที่บุคคลเหล่านี้จัดการกับความต้องการอันเข้มข้นของการผลิตองค์ความรู้ใหม่ ขณะเดียวกันก็ต้องรักษาความลึกซึ้งในงานของตนเอง สมมติฐานของคุณที่ว่านักวิชาการเหล่านี้เป็น "นักอ่านมากกว่า" และอาจมีสมดุลระหว่างการอ่านกับการเขียนที่ไม่เท่ากันนั้นน่าสนใจ และสามารถขยายความได้ด้วยการพิจารณาทั้งหลักฐานเชิงประจักษ์และเรื่องเล่าจากชีวิตจริงของนักวิชาการดังๆ

การบริหารชีวิต: อ่านมาก เขียนเท่าที่จำเป็น?

นักวิชาการชั้นนำในสายสังคมศาสตร์และรัฐศาสตร์ เช่น Jürgen Habermas, Hannah Arendt หรือ Michel Foucault (ในอดีต) หรือนักวิชาการร่วมสมัยอย่าง Francis Fukuyama และ Saskia Sassen มักมีวิถีชีวิตที่หมุนรอบการบริโภคข้อมูลจำนวนมหาศาล การอ่านไม่ใช่แค่การสะสมความรู้ แต่เป็นส่วนสำคัญของกระบวนการคิดเชิงวิพากษ์ ซึ่งเป็นหัวใจของงานในสาขานี้ ตัวอย่างเช่น Foucault เคยกล่าวถึงการที่เขาใช้เวลาหลายชั่วโมงในหอสมุดเพื่อค้นคว้าเอกสารประวัติศาสตร์ ซึ่งกลายเป็นรากฐานของหนังสืออย่าง Discipline and Punish การอ่านของเขามากมายและลึกซึ้ง แต่การเขียนกลับเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่เข้มข้นและจำกัดกว่า

ในแง่นี้ สมมติฐานของคุณอาจถูกต้องบางส่วน: นักวิชาการเหล่านี้มัก "อ่านมากกว่า" ในแง่ปริมาณเวลา เพราะการอ่านเป็นการเติมเชื้อเพลิงให้กับไอเดีย แต่การเขียนมักเป็นผลลัพธ์ที่กลั่นกรองออกมา ซึ่งอาจใช้เวลาน้อยกว่าแต่เข้มข้นกว่า Habermas ผู้พัฒนาทฤษฎี "Communicative Action" ก็มีชื่อเสียงจากการอ่านข้ามสาขาวิชา ตั้งแต่ปรัชญาไปจนถึงสังคมวิทยา แต่ผลงานเขียนของเขาจะปรากฏในรูปเล่มที่ผ่านการขัดเกลาอย่างดี

สมดุลระหว่างอ่านและเขียน: ไม่เท่ากันจริงหรือ?

สมดุลระหว่างการอ่านและการเขียนอาจขึ้นอยู่กับบุคลิกภาพและเป้าหมายของนักวิชาการแต่ละคน บางคน เช่น Noam Chomsky นักภาษาศาสตร์ที่ผันตัวมาเป็นนักวิจารณ์การเมือง มีผลงานเขียนจำนวนมากทั้งบทความและหนังสือ แต่เขาก็ยอมรับว่าใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการติดตามข่าวสารและงานวิชาการของผู้อื่นเพื่อให้ทันโลก Chomsky เคยเล่าในสัมภาษณ์ว่าเขาอ่านหนังสือพิมพ์หลายฉบับต่อวัน รวมถึงงานวิชาการ เพื่อให้มีข้อมูลเพียงพอในการเขียนวิพากษ์สังคมอย่างทันท่วงที

ในทางกลับกัน นักวิชาการอย่าง Hannah Arendt อาจให้ความสำคัญกับการเขียนในฐานะการ "คิดออกสู่ภายนอก" เธอเคยกล่าวว่าการเขียนคือวิธีที่เธอทำความเข้าใจโลก เรื่องเล่าจากชีวิตของเธอบอกว่า Arendt มักนั่งโต๊ะทำงานเป็นเวลานาน โดยมีกองหนังสือล้อมรอบ แต่การอ่านของเธอเป็นไปเพื่อป้อนเข้าสู่การเขียนทันที แทนที่จะเป็นการสะสมความรู้แบบไร้จุดหมาย

วิถีชีวิตในทางปฏิบัติ

1. ตารางเวลา: นักวิชาการชั้นนำมักมีวินัยสูง เช่น Anthony Giddens นักสังคมวิทยาชื่อดัง เคยเล่าว่าเขาตื่นเช้ามากเพื่ออ่านและเขียนในช่วงที่สมองปลอดโปร่งที่สุด ส่วนช่วงบ่ายอาจใช้สอนหรือประชุม
2. สถานที่: ห้องสมุด บ้าน หรือร้านกาแฟ เป็นสถานที่ยอดนิยม Foucault ชอบทำงานในหอสมุดแห่งชาติฝรั่งเศส ส่วน Arendt ชอบความเงียบของบ้านตัวเอง
3. เครื่องมือ: บางคนจดโน้ตอย่างละเอียดขณะอ่าน เช่น Pierre Bourdieu ที่มีระบบการจดบันทึกเพื่อเชื่อมโยงแนวคิด ซึ่งช่วยให้การเขียนเร็วขึ้น
4. การพักผ่อน: นักวิชาการบางคน เช่น Chomsky เน้นว่าการเดินหรือพักสมองช่วยให้ไอเดียตกผลึก ซึ่งสำคัญทั้งต่อการอ่านและเขียน

การวิเคราะห์และอภิปราย

• แยกประเด็น: การอ่านมักเป็น "input" ที่กว้างและต่อเนื่อง ขณะที่การเขียนเป็น "output" ที่ต้องใช้พลังงานมากกว่าและมีเป้าหมายชัดเจน ดังนั้น สัดส่วนเวลาอาจไม่เท่ากันจริง เพราะการอ่านเป็นรากฐานที่ขาดไม่ได้ แต่การเขียนต้องรอจังหวะที่เหมาะสม
• ขยายความ: นักวิชาการบางคนอาจ "อ่านมากเกินไป" จนเขียนช้า เช่น Max Weber ที่ใช้เวลาหลายปีพัฒนางานชิ้นใหญ่ แต่บางคน เช่น Chomsky กลับเขียนเร็วและบ่อย เพราะเห็นการเขียนเป็นเครื่องมือสื่อสารทันที
• ข้อสังเกต: วิถีชีวิตของนักวิชาการเหล่านี้สะท้อนความหลงใหลในความรู้มากกว่าการมองงานเป็นภาระ การอ่านและเขียนจึงไม่ใช่แค่ "งาน" แต่เป็นส่วนหนึ่งของการมีชีวิต

สรุป

เรื่องเล่าและตัวอย่างจากนักวิชาการชั้นนำบ่งชี้ว่า การอ่านมักครองเวลาส่วนใหญ่ เพราะมันเป็นการลงทุนในความคิด แต่การเขียนคือจุดสูงสุดที่แสดงผลลัพธ์ออกมา สมดุลอาจไม่เท่ากันจริงตามสมมติฐานของคุณ แต่ขึ้นอยู่กับสไตล์และเป้าหมายส่วนตัว บางคนอ่านเพื่อเขียน บางคนเขียนเพื่ออ่านต่อ วิถีชีวิตของพวกเขาจึงเป็นการเต้นรำระหว่างสองกิจกรรมนี้อย่างมีศิลปะและวินัย